در یاد بود توپ مروارید...

آسمان شهر هم غمگین است ،

اما،

باکی نیست ،

بوته ها را در زیر رگبار گریه های آسمان هم

می توان آتش زد و از آن پرید ،

گر چه دیگر هیچ شعله ی سرخی،

خریدار زردی چهره ی غمگین ما نیست .

کوزه ها آماده کردیم،

تا به رسمی که از اجدامان باقی است

،از پشت بام ها ی خانه ها

به کوچه پرتاب کنیم

شاید آبگینه ی دیرینه سال غم

بشکند یا که ترک بردارد

باز هم با صدای کاسه های خالی ما

شهر از آواز فقر پر می شود .

باز هم افسانه ی قوم بلا دیده

در فالگوش های پنهانی

تکرار می شود.

راستی

کو ؟ آن توپ مروارید ما

تا دخیل بندیم از جور زمان

آش ابو دردا را کی می پزند

تا به نذری حاجت ما گردد روا ؟

آجیل مشگل گشا را از کجا باید خرید

تا دراین جشن آخرین چهار شنبه ی سال

درد کهنه ی ما را باشد دوا؟...