روزی که آمدی ...
روزی که آمدی،
شعر نابی بودی ایستاده بر دو پا !
آفتابُ بهاربا تو آمدند!
ورق های روی میز بُر خوردند !
فنجان ِ قهوه پیش رویم،
پیش از آنکه بنوشمش،
مرا نوشید
وَ اسب های تابلوی نقاشی
چهار نعل به سوی تاختند !
روزی که آمدی ،
طوفان شُدُ پیکانی آتشین
در نقطه ای از جهان فرود آمد !
پیکانی که کودکان ، کلوچه یی عسلی اَش پنداشتند،
زنان،دسبندی از الماس
وَ مردان نِشان شبی مقدس !
تا کی
تا کی باید روزها را تنهایی سپری کنم ؟
تا کی باید در انتظار بمانم که بیایی ؟
تا کی باید از عطر نفس هایت دور بمانم؟
تا کی ازدلتنگیهایم با خود بگویم تا کی؟!!!
مگر تو صدای قلبم را نمیشنوی که از فرسنگها دورتر تورا میخواند
و انتظار قدمهای پاکت را میکشد .
تاس...
آســــــمان تخته و انجم بودش مهره نرد
کعبـتینش مه و خورشـید، فلک نراد است
با چنین تخته و آن انجم واین کهنه حریف
چشــم بردت نبود سعی تو بی بنیاد است
شرط در آمد کار است نه در دانستن کار
تاس گــــر نیک نشیند همه کس نراد است...
نرد، فلسفه زندگی است عرصه ای که در آن
دوازده مهره سفید
(12 ساعت روز)
و دوازده مهره سیاه
(12 ساعت شب)
در اختیار انسان است و تقدیر از شش جهت
(شمال – جنوب – شرق – غرب – بالا – پایین)
برو او نازل می گردد
این است که تاس را شش وجه ساخته اند و اما دو تاس که یکی "ظاهر" است و دیگری "باطن"
ای خوشا بحال آنکه تاس ظاهر و باطنش عین هم باشد تا جفت بازی کند
و خوشتر انکه ظاهر و باطنش در تمام ابعاد کامل باشد که جفت شش بازی کند تا در کنج، خانه ببندد
آنچه به واسطه آن دو تاس نازل می گردد جبر است و بازی با مهره ها اختیار پس لاجبر و
لاتفویض بل امر بین الامرین شرح تخته نرد است.
سرانجام برنده آن کسی است که عرصه دل را زودتر از دغدغه روز و شام خالی کند...
بغض پاییزی...
دل من ، مثل یه پائیز
تو نگاهت خونه داره...
تو برام،الفت عشقی
اگه آسمون بذاره
پر خورشید می شه با تو
خالیه ، خسته ی شبها
ماهیه مونده رو خاکم
تویی دریا ، تو رو می خوام
من غروب شوره زارم
تو طراوت طلوعی
آخرین هق هق بارون
تو قشنگ ترین شروعی
َُتویی از هوار شبنم
من از هوار عشقم
بی تو گم میشه دوباره
لحظه های سرنوشتم
پر دلواپسیم من
تو واسم سنگ صبوری
تو صدای سبز رفتن
توی جاده های دوری
اسم تو زمزمه کردیم
منو گنجشکای خونه
بغض پاییزی باغچه،پر شد از شعر و جوونه
تاریکی...
من از نهایت شب حرف میزنم
من از نهایت تاریکی و از نهایت شب حرف میزنم
اگر به خانه من آمدی برای من ای مهربان چراغ بیاو و
یک دریچه که از آن به ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم...
آب...
یادم آید تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه عشق گذران است
تا فراموش کنی، چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ندانم
سفر از پیش تو هرگز نتوانم
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است...
سنگ فرش...
تلنگر میزند بر شیشه ها سر پنجه باران
نسیم سرد میخندد به غوغای خیابان ها
دهان کوچه پر خون میشود از مشت خمپاره
فشار درد میدوزد لبانش را به دندانها
زمین گرم است از باران خون امروز
زمین از اشک خون آلود خورشید سیراب است
ببین آن گوشه از بم کنده را در موج خون مادر
که همچون لاله از لالای نرم جوی در خواب است
بمان مادر...
بمان مادر...
بمان در خانه خاموش خود مادر
که باران بلا می باردت از آسمان بر سر
در ماتم سرای خویش را بر هیچ کس مگشا
که مهمانی بغیر از مرگ را بر در نخواهی دید
زمین گرم است از باران بی پایان خون امروز
ولی دل های خونین جامگان در سینه ها سرد است
مبند امروز چشم منتظر بر حلقه این در
که قلب آهنین حلقه هم آکنده از درد است
نگاه خیره را از سنگ فرش کوچه ها بر دار که اکنون برق خون میتابد از آیینه خورشید
دوچشم منتظر را تا به کی بر آستان خانه می دوزی؟
تو دیگر سایه فرزند را بر در نخواهی دید...
نخواهی دید...
نخواهی دید...
روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد...
روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود بوسه است
و هر انسان
برای هر انسان
برادری است
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که دیگر
نباشم ...
کوچ...
می روم خسته و افسرده و زار سوی منزلگه ویرانه خویش
باخود می برم از شهر شما دل شوریده ودیوانه خویش
می برم تا که در آن نقطه دور شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکه عشق زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم ز تو ای جلوه امید محال
می برم زنده به گورش سازم تا از این پس نکند یاد وصال...
بازجوئی...
چیزی بگو
اسم: ...
من مرگ را ...
اینک موج ِ سنگین‌گذر ِ زمان است که در من می‌گذرد.
اینک موج ِ سنگین‌گذر ِ زمان است که چون جوبار ِ آهن در من می‌گذرد.
اینک موج ِ سنگین‌گذر ِ زمان است که چونان دریائی از پولاد و سنگ در من می‌گذرد...
احمد شاملو
بنده پیر زمان...
در دو روزه عمر کوته سخت جانی کردم
با همه نا مهر بانان مهربانی کرم
هم دلی هم آشیانی هم زبانی کردم...
بعد از این بر چرخ بازیگر امیدم نیست، نیست
آن سرانجامی که بخشاید نویدم نیست، نیست
هدیه از ایام جز موی سپیدم نیست نیست...
من نه هرگز "شکوه" ای از روزگاران کرده ام
نه شکایت از دو رنگی های یاران کرده ام
گرچه شکوه بر زبانم می فشارد استخوانم
من که با این برگ ریزان روز وشب سر کرده ام
صد گل امید را در سینه پر پر کرده ام
دست تقدیر زمانم کرده هم رنگ خزانم...
پشت سر پل ها شکسته پیش رو نقش سرآبی
هوشیار افتاده مستی در خرابات خرابی
مهر بانی کیمیا شد مردمی دیریست مرده
سر فرازی چه داند؟سر به زیری سرسپرده...
میروم دل مردگی ها را ز سر بیرون کنم
گر فلک با من نسازد، چرخ را وارون کنم
بر کلام ناهماهنگ جدایی خط کشم
در سرود آفرینش نغمه ای موزون کنم...
در دو روز عمر خود بسیار نا مرادی دیده ام
بس ملامت ها کز این نا مردمان بشنیده ام
سر دهد در گوش جانم موی همرنگ شبانم
من که عمر رفته بر خاکستر غم چیده ام
زین سبد گردی ز خاکستر به خود پاشیده ام
گر بمانم یا نمانم بنده پیر زمانم...
روزگار ما...
با شما آینده گانم ای جهان سازان خوشنود
ای برابر های فردا
قرن ما قرنی چنین بود
قرن زندان قرن میله...
قرن اعدام حقیقت ...
قرن تن دادن به" دار" و قرن کشتار شهامت
قرن استعمار خاک و قرن استسمار انسان
قرن تن دادن به دارو دل بریدن از "دیاران"
قرن دلالان خون و قرن هم خانه فروشان
قرن زحاکان پیر و سلطه افعی به دوشان...